روزنگاشت تنهایی - شماره دو

1) مدتی در مثنوی تاخیر شد. هفته‌ی پرتلاطمی را گذراندم. این مواقع کمتر فرصت نوشتن پیدا می‌کنم. خنده‌دار است ابراهیم! غرض از نگارش روزنگاشت‌ها بازتاباندن وقایع یومیه است در حافظه‌ی واژگان، اما روزهایی که پر اتفاق‌تر باشند، کمتر می‌توانند به رشته‌ی تحریر درآیند. در واقع ماجرا کاملا وارونه است، دست‌کم در مورد من! سهم نوشتن درست در روزهایی به من می‌رسد که از فرط خلوتی به کلمات پناه ببرم! آن‌هم درست مثل امروز. با این‌همه می‌کوشم آنچه بر من گذشت را برایت بر این نوشته بگذرانم، اما لاجرم با چگالی متفاوت با واقعیت.

روزنگاشت تنهایی - شماره یک

1) ابراهیم تو که باید بهتر بدانی زندگی روزمره‌ی من خلوت‌تر از آن است که روزنگاشت‌هایی پرماجرا و شلوغ داشته باشم. البته خلوتی روزهایم را شلوغی افکارم جبران می‌کند. برای همین این روزنگاشت‌ها درعمل بیشتر در حکم یادداشت‌کردن افکاری است که گاهی می‌آیند و گاه می‌روند. 

روزنگاشت تنهایی - شماره صفر

1. سلام ابراهیم! عزم کردم به یاد ایام قدیم برایت وجیزه‌ای مختصر از احوال یومیه‌ی خود را قلمی کنم. چه شد که به چنین فکری افتادم را پایین‌تر برایت می‌نویسم، اما چرایش ساده است: تنهایی. اما نه هر تنهایی‌ای، تنهایم به این معنا که دست‌تنهایم. نمی‌توانم خودم را، کارها و افکارم را، و در یک کلام: زندگی‌ام را، درست جمع‌وجور کنم. هر از گاهی برایت از پریشانی احوالم می‌نویسم بلکه کسب جمعیتی کنم.